Τον εορτασμό του Προφήτη Ηλία για 97η συνεχή χρονιά θα γιορτάσει το Καρυδοχώρι Σερρών, με το συγκεκριμένο εορτασμό να έχει χαρακτηριστεί ως αργία στο ακριτικό χωριό, καθώς αποτελεί μία από τις αρχαιότερες πανήγυρεις του Νομού Σερρών. Οι κάτοικοι του, τιμούν με ιδιαίτερο τρόπο τη συγκεκριμένη ημέρα, προσφέροντας σούπα κριθαράκι και κρέας από μόσχο σιτευτό της περιοχής στο κάθε επισκέπτη, το παραδοσιακό κουρμπάνι.
Το έναυσμα δίνει στις 19 Ιουλίου ο Πολιτιστικός Σύλλογος Καρυδοχωρίου «Άγιος Αθανάσιος» ο οποίος πραγματοποιεί εκδήλωση υπό τους ήχους παραδοσιακής μουσικής σε ένα γλέντι μέχρι πρωίας με τον Βασίλη Ρίζο και την παρέα του, να μας οδηγούν σε μια αξέχαστη βραδιά, με ατελείωτη διασκέδαση και πολλά δώρα που θα μοιράσει μέσω λαχειοφόρου αγοράς ο Σύλλογος στην κεντρική πλατεία του χωριού.
Στις 20 Ιουλίου, τελείται η Θεία Λειτουργία στο ιστορικό ξωκκλήσι το οποίο βρίσκεται στους πρόποδες του Λαϊλιά σε ένα παραδισένιο τοπίο.
Με την λήξη αυτού η εκκλησία του χωριού, προσφέρει στους επισκέπτες μόσχο σιτευτό, συνοδεία με κριθαράκι, το παραδοσιακό κουρμπάνι του οποίου την ιστορία, θα διαβάσετε στο κείμενο που ακολουθεί:
Ιστορικά στοιχεία που ξεχώρισαν τη συγκεκριμένη ημέρα στο Καρυδοχώρι, ενώ ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού, προσκαλεί όλους τους Σερραίους να βρεθούν στο ακριτικό χωριό και να γνωρίσουν τις ομορφιές του.
1926 και οι κάτοικοι του χωριού, θέλοντας να αφήσουν πίσω τις τερατώδεις καταστροφές και τα όσα είχαν υποστεί οι οικογένειες τους από τους πολέμους και την αιματοχυσία που άφησε πίσω τους η προσπάθεια απελευθέρωσης (καταστροφή του χωριού από την 7η Μεραρχία Ρίλα το 1912 και τον διωγμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας το από το 1913 έως το 1923 που οδήγησαν μεγάλο μέρος αυτών στη περιοχή), μεταβαίνουν στο ξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία, προκειμένου να τον τιμήσουν και να προσευχηθούν για τις ψυχές των νεκρών τους.
Θεωρούν, πως το συγκεκριμένο σημείο, όπου προϋπήρχε οικισμός ο οποίος εγκαταλείφθηκε πιθανότατα πριν τον 19ο αιώνα (διασώζονται ερείπια οικισμών και τάφων), αποτελούσε το μέρος, το οποίο θα γινόταν ο χώρος όπου θα άφηναν πίσω τους τις πίκρες και θα μπορούσαν να κοιτάξουν το μέλλον με αισιοδοξία.
Ο συγκεκριμένος Ναός, αρχικά, βρισκόταν σε διαφορετικό σημείο από ότι σήμερα και είχε μικρότερο μέγεθος από το πλέον, υπάρχον.
Έχοντας αφήσει πίσω τους τις αιματοχυσίες του παρελθόντος, διαπίστωσαν, πως η συγκεκριμένη τοποθεσία και το παραδεισένιο σκηνικό της, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα χώρο γιορτής που θα έφερνε όλες τις οικογένειες, κοντά. Από τη στιγμή εκείνη και μετέπειτα, αποτελεί σημείο αναφοράς του χωριού.
Οι κάτοικοι του, οι οποίοι είχαν βιώσει πολλά δεινά από Βούλγαρους και Τούρκους τα προηγούμενα χρόνια, αποφάσισαν να καθιερώσουν τη μέρα αυτή, ως αργία και να γιορτάζεται, κάθε χρόνο.
Παράλληλα, τιμούσαν τον Προφήτη με προσευχές, ώστε να ολοκληρωθεί με επιτυχία η συγκομιδή της καλλιέργειας και να βγει χωρίς προβλήματα ο χειμώνας που θα ακολουθούσε.
Μία χρονιά αργότερα, το 1927 η αλλαγή της ονομασίας από Κίρτσοβο σε Καρυδοχώρι, οδηγεί τους κατοίκους στη καθιέρωση του πανηγυριού, την παραμονή της εορτής του Προφήτη Ηλία (19 Ιουλίου).
Το χωριό, αριθμεί πλέον πάνω από 600 κατοίκους (σύμφωνα με πληροφορίες πρεσβυτέρων) και η πλατεία του, γεμίζει από φωνές και χορούς, ενώ υπάρχουν και παραδοσιακά όργανα μουσικής, τα οποία χειρίζονται περίτεχνα, κάτοικοι, αυτού.
Το γλέντι, κράτα μέχρι πρωίας, ώστε πριν ανατείλει ο ήλιος να ξεκινήσουν προς το ξωκκλήσι και να ξεκινήσουν να προετοιμάζουν τη «προσφορά» προς τον Προφήτη η οποία αποτελείται από μόσχο σιτευτό, σιγοβρασμένο και κριθαράκι σούπα, τα οποία μαγειρεύονται σε περίτεχνα καζάνια (χύτρες) οι οποίες στέκονται πάνω σε πέτρες και ανάμεσα τους, υπάρχουν φωτιές.
Η ιστορία της δημιουργίας του εθίμου αυτού, αναφέρει, πως το 1928 οι κάτοικοι αρνήθηκαν να προσφέρουν κάποιο μόσχο, καθώς οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες που βίωναν και η πείνα, δεν τους επέτρεπε να στερειθούν κάποιο από τα ζώα, τα οποία χρησιμοποιούσαν, είτε για γεωργικές εργασίες, είτε για να τραφούν.
Την ημέρα εκείνη, ένας κεραυνός, θα σκοτώσει 30 μόσχους και οι κάτοικοι, θα θεωρήσουν, πως η τραγωδία αυτή, αποτελούσε σημάδι πως θα έπρεπε κάθε χρόνο να προσφέρετε ένας μόσχος, ώστε να σιτιστούν όλες οι οικογένειες από αυτό στις 20 Ιουλίου.
Από τη χρονιά αυτή και μετά, καθιερώνεται το κουρμπάνι και κάθε επισκέπτης που θα βρεθεί στις 20 Ιουλίου στο χωριό μας, θα λάβει τη συγκεκριμένη «προσφορά», όπως επιτάσσει το έθιμο.
Μέσα στη δεκαετία του 50′ και αφού έχει προηγηθεί ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι κάτοικοι του Καρυδοχωρίου με πρωτοστάτη τον Πατέρα Αλέξανδρο, θα αποφασίσουν, πως θα πρέπει να γίνει προέκταση του Ναού, προκειμένου να εξυπηρετεί καλύτερα τις ανάγκες του κοινού, διότι πλήθος πιστών θα δώσουν το παρών τη μέρα εκείνη στο ξωκκλήσι, ώστε να προσευχηθούν.
Ο Πάτερ Αλέξανδρος, σύνδεσε το όνομα του με το συγκεκριμένο ναό, καθώς πολλές φορές πραγματοποιούσε λιτανεία, ώστε να βοηθήσει ο Θεός τις παραγωγές των αγροτών (βροχή σε περίοδο ξηρασίας).
Την ημέρα που θα ξεκινήσουν τις εργασίες προέκτασης στο σημείο όπου προϋπήρχε το παλιό ξωκκλήσι, ένα σμήνος από άγρια μελίσσια που βρισκόταν στο κορμό ενός δέντρου, θα μεταφερθεί παραδίπλα όπου βρίσκεται μία γιγάντια, λεύκα.
Οι κάτοικοι που είχαν προσφερθεί οικειοθελώς να εργαστούν για την επέκταση του Ναού, θα θεωρήσουν πως η εξέλιξη αυτή, αποτελεί σημάδι, ώστε το ξωκκλήσι να μεταφερθεί στο συγκεκριμένο σημείο και θα ξεκινήσουν τη δημιουργία του Ναού, ο οποίος από τότε μέχρι και σήμερα, βρίσκεται, εκεί.
Στις 16 Ιουνίου 1960, έντονα καιρικά φαινόμενα επικρατούν στη περιοχή, όπου βρίσκεται το ξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία. Κάτοικοι του χωριού, οι οποίοι εκείνη την ώρα βόσκουν τα ζώα τους και καλλιεργούν τα κτήματα τους, αναζητούν ένα σημείο, ώστε να αποφύγουν την ισχυρή βροχόπτωση.
Η πλειοψηφία αυτών, βρίσκει καταφύγιο στο ξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία, πλην του Αχιλλέα Τριανταφυλλίδη.
Ο τελευταίος, θα αγνοήσει τις ισχυρές βροντές και την έντονη βροχόπτωση, όπως και τις φωνές των συγχωριανών να καταλήξει κοντά τους.
Αντιθέτως, θα σταθεί κάτω από ένα πελώριο γαύρο (δέντρο).
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ένας ισχυρός κεραυνός, θα πλήξει το δέντρο σκοτώνοντας ακαριαία, τον 47χρονο άνδρα.
14 χρόνια μετά και συγκεκριμένα στις 20 Ιουλίου 1974 και ενώ έχει προηγηθεί το γλέντι παραμονής της εορτής του Προφήτη Ηλία στη πλατεία του χωριού και οι κάτοικοι έχουν μεταβεί στο ξωκκλήσι για τη θεία λειτουργία, μία τραγική είδηση, θα αναστατώσει το πλήθος.