Ο Προμαχώνας, χωριό που ακουμπά το Οχυρό Ρούπελ και τον μεθοριακό σταθμό Ελλάδας–Βουλγαρίας, θα έπρεπε να αποτελεί σημείο αναφοράς για τον ιστορικό τουρισμό της περιοχής μας. Η γεωγραφική του θέση, η ιστορική του σημασία και τα υφιστάμενα, αν και εγκαταλελειμμένα, δημόσια κτίρια δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια ουσιαστική ανάδειξή του.
▪ Αντί να αποτελεί απλώς ένα “πέρασμα”, ο Προμαχώνας θα μπορούσε να γίνει σημείο εξόδου από τη διαδρομή του Ρούπελ, ένας σταθμός αναστοχασμού, μνήμης και πολιτιστικής περιήγησης. Το παλιό Μαυσωλείο, παραδομένο στη φθορά, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ψηφιακό μνημείο αφιερωμένο σε όλους τους πεσόντες της «Μάχης των Οχυρών» του 1941, συνδέοντας την τοπική ιστορία με τα πρόσωπα και τα γεγονότα.
▪ Τα άδεια δημοτικά κτίρια, όπως το παλαιό σχολείο και το νηπιαγωγείο, θα μπορούσαν να μετατραπούν:
-σε δημοτική πινακοθήκη με θεματική τα οχυρά και τον πόλεμο,
-σε μοντελιστικό μουσείο,
-σε εκθετήριο ιστορικών χαρτών, στολών και μαρτυριών.
▪ Ο επισκέπτης, φεύγοντας από το Ρούπελ, θα είχε έτσι λόγο να παραμείνει στο χωριό, να περπατήσει στους δρόμους του, να δει, να μάθει, να τιμήσει. Μια τοπική οικονομία θα μπορούσε να ξαναζωντανέψει γύρω από την ιστορική περιήγηση – με καφέ, καταλύματα, μικρές επιχειρήσεις φιλοξενίας.
▪ ▪Η δημιουργία του Μουσείου “Σπίτι του Παιδιού”, χάρη στον Πολιτιστικό Σύλλογο, είναι μια εξαιρετική πρωτοβουλία προς αυτή την κατεύθυνση. Αποδεικνύει πως υπάρχει και θέληση και δυνατότητα, όταν υπάρχει και φαντασία.
▪ Ωστόσο, απαιτείται κεντρικός σχεδιασμός και στρατηγική από τον Δήμο Σιντικής. Ένα συγκροτημένο πλάνο που δεν θα αφορά μόνο τις επιλεκτικές αποφάσεις του δημάρχου, και του σωματείου που (εξ)υπηρετεί, σύμφωνα με τις προσωπικές του στοχεύσεις, αλλά θα βασίζεται:
– στη διαβούλευση με τους κατοίκους και τους συλλόγους,
– στην τεκμηριωμένη μελέτη των χώρων και της ιστορίας,
– και στο όραμα μιας ζωντανής, διασυνδεδεμένης ιστορικής διαδρομής.
▪ Χωρίς διαφάνεια, χωρίς συμμετοχή, χωρίς σχέδιο, δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική ανάδειξη.
▪ Ο Προμαχώνας δεν αξίζει να είναι απλώς μια ταμπέλα δίπλα στο τελωνείο. Αξίζει να γίνει ένα ζωντανό σημείο της ιστορικής μνήμης της Ελλάδας.
▪ Και γι’ αυτό χρειάζεται σοβαρότητα, συνεργασία και (κυρίως) πολιτική βούληση.