️ΨτΣ/Οn Line – Γράφει : Παναγιώτης Παπαδόπουλος
➡️Πριν από ενάμιση χρόνο, με πολύ εργασία και προσπάθεια έφερα στην επιφάνεια ένα ξεχασμένο ιστορικό τραύμα. Τους άταφους νεκρούς του Θεοδωρείου από τον βομβαρδισμό της 6ης Απριλίου 1941 κατα την γερμανική επίθεση στην Ελλάδα. Ήταν μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε από το εσωτερικό χρέος προς την ιστορική αλήθεια και τη μνήμη αυτών των ανθρώπων.
Τότε η ανταπόκριση από τη Δημοτική Αρχή Σιντικής, και προσωπικά από τον Δήμαρχο Γιώργο Τάτσιο, άκρως ενθαρρυντική. Υπήρξε συνάντηση, ανταλλαγή πληροφοριών, επίσκεψη στο σημείο, υπόσχεση για εκταφή, ενδιαφέρον για τη δημιουργία μνημείου. Από τη δική μου πλευρά, συνέχισα την έρευνα με συνέπεια, με προσωπικές επισκέψεις, με επαφή με συγγενείς, μελέτη πηγών και αναζήτηση τεκμηρίων, χωρίς προβολές, χωρίς ανταλλάγματα.
Στην πορεία όμως, άρχισε να διαφαίνεται μια διαφορετική προσέγγιση. Οι υποσχέσεις για εκταφή εγκαταλείφθηκαν αθόρυβα από τον κ.Τάτσιο. Το θέμα τέθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο με βάση στοιχεία που προήλθαν προσωπική έρευνα, χωρίς καμία ενημέρωση ή αναφορά σε όσους τα συνέλεξαν. Και το σημαντικότερο ανακοινώθηκε η ανέγερση μνημείου χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η ιστορική τεκμηρίωση, με τον κίνδυνο να αποτυπωθούν λανθασμένα ονόματα, εσφαλμένες φωτογραφίες και να δημιουργηθεί τελικά ένα μνημείο που θα προσβάλλει –αντί να τιμά– τους ήρωες πεσόντες.
Είναι εύλογο να τίθεται το ερώτημα. “Ποιος έκανε την έρευνα”; Ποιος ταξίδεψε, ποιος συνομίλησε με οικογένειες; Ποιος έσκυψε με σεβασμό στη λεπτομέρεια και στην ευθύνη που συνεπάγεται η Ιστορία;
Μετά τη εξέλιξη αυτή αποστασιοποιήθηκα εγκαίρως, όταν έγινε σαφές πως η πορεία του θέματος δεν ακολουθούσε τις αρχές μου. Της τεκμηρίωσης, της συνεργασίας, του σεβασμού προς τη μνήμη. Δεν μας ενδιαφέρει η αντιπαράθεση. Αλλά δεν μπορούμε και να σιωπούμε όταν η Ιστορία αντιμετωπίζεται σαν “έργο διοίκησης”.
Η μνήμη δεν είναι διαδικασία προβολής ή διαχείρισης. Δεν ανήκει σε κανέναν. Χτίζεται με αλήθεια, επιμονή και αίσθημα ευθύνης. Και αυτό απαιτεί πρώτα απ’ όλα σεβασμό – όχι μόνο προς τους νεκρούς, αλλά και προς όσους αγωνίστηκαν για να αναδείξουν την ιστορία τους.
Προσωπικά, από το αίσθημα ευθύνης που με διακατέχει σε τέτοιες περιπτώσεις, έπραξα ό,τι μπορούσα. Στις 6 Απριλίου τίμησα τους πεσόντες με επιμνημόσυνη δέηση στο Θεοδώρειο, όπως έπραξα και στην Ανατολή και στον Παραπόταμο για τους νεκρούς του Μπέλλες. Δεν πρόκειται για συμβολικές κινήσεις, αλλά για πράξεις ουσίας και μνήμης.
Η φωτογραφία που δείχνει την κατάσταση του χώρου δεν είναι αντιπολιτευτική ενέργεια. Είναι η σκληρή πραγματικότητα: αυτή τη ζούγκλα αντικρίζουν οι συγγενείς των πεσόντων όταν έρχονται να δουν πού σκοτώθηκαν οι δικοί τους. Και αυτό πονάει.
Είμαι σε διαρκή επαφή με συγγενείς και με κάτοικο του χωριού, ώστε –αν χρειαστεί– να δημιουργηθεί το μνημείο σε ιδιωτικό χώρο. Άλλωστε, οι περισσότεροι από τους πεσόντες δεν βρίσκονται στο σημείο που προοριζόταν για το μνημείο. Γι’ αυτό και είναι κρίσιμο να γίνουν όλα με σεβασμό, ακρίβεια και χωρίς βιασύνη.