️ΨτΣ/Έντυπη Έκδοση – Γράφει ο Θωμάς Μχαλιέρης
➡️Οι χαμηλές επιδόσεις της Δημοτικής Αρχής στην Αισθητική της πόλης, αναδεικνύουν την αδυναμία της για την διαμόρφωση μιας ατζέντας αισθητικών δραστηριοτήτων. Οι άσχημες εικόνες του Σιδηροκάστρου προκαλούν δυσαρέσκεια, δημιουργούν τείχη αποκλεισμού για αισθητικές βιώσεις, που μας θυμίζει σε τι φάση είναι το Σιδηρόκαστρο και σε ποια στενωπό οδηγείται.
Το πρόβλημα της Αισθητικής στην πόλη του Σιδηροκάστρου έχει διαπιστωθεί εδώ και πολύ καιρό και δεν είμαστε ακόμη σε θέση να οικοδομήσουμε μια όμορφη πόλη. Πιστεύω ακόμη ότι η εναπόθεση της μοίρας του δημότη στις χαμηλές επιδόσεις της
Δημοτικής Αρχής, να αφήνεται, να άγεται και να φέρεται εν είδει ανδρείκελου, σημαίνει υποταγή στην απαξία των αισθήσεων, ζημιώνει και βλάπτει τον εαυτό του, υποδηλώνει μια
μορφή αυτο-υποβάθμισης.
Οι όμορφες εικόνες μιας πόλης είναι ένα εξωτερικό αγαθό υψίστης σημασίας αδιαπραγμάτευτο, που διαμορφώνει συνειδήσεις για το Ωραίο και πρέπει να δίνεται στους δημότες κατοίκους και επισκέπτες της πόλης ως αξία στην οποία μπορούν να έχουν πρόσβαση όλοι μέσω μιας βόλτας, ενός περιπάτου – πεζοπορίας προς κάθε κατεύθυνση και να ευχαριστιούνται.
Οι άσχημες εικόνες που αναπόφευκτα συναντούμε στην πόλη μας, είναι ένας πυροβολισμός που δεχόμαστε εξ επαφής και δεν συνεισφέρει στον εμπλουτισμό της προσωπικότητας μας, στην ενίσχυση της ψυχικής μας διάθεσης και στην απόκτηση μιας
εμπειρίας και μιας ωριμότητας, αφού δεν γεννιόμαστε αιφνιδιαστικά και εξολοκλήρου άνθρωποι, αλλά μαθαίνουμε να είμαστε άνθρωποι μέσω του λόγου και της βούλησης, της
πάλης και της προσπάθειας να υπερνικήσουμε την κατάσταση αδιαφορίας και εγκατάλειψης.
Δίχως τις όμορφες εικόνες λείπει το φως που έχουμε ανάγκη. Και γι αυτό καθήκον της Δημοτικής Αρχής είναι να μελετάει τις αισθητικές σχέσεις των κατοίκων με το περιβάλλον της πόλης. Με άλλα λόγια, εάν η Δημοτική Αρχή αντικαθιστά το φθαρμένο,
καθαρίζει το λερωμένο, αποσύρει το εγκαταλελειμμένο, έχει την αισθητική κρίση για να ανανεώνει και με τον κατάλληλο φωτισμό να αναδεικνύει φυσικό περιβάλλον, μνημεία, γέφυρες, αρχιτεκτονικά στοιχεία κλπ προβάλλει αισθητική δραστηριότητα που η επίδρασή της πάνω στον δημότη, τον επισκέπτη, δημιουργεί αισθητικά συναισθήματα και βιώματα.
Εκτελεί ταυτόχρονα και το μεγαλόπρεπο καθήκον της αισθητικής διαπαιδαγώγησης των δημοτών. Η αισθητική δραστηριότητα της Δημοτικής Αρχής πρέπει να είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέσα που μπορούν να βοηθήσουν στην εκπλήρωση των καθηκόντων της για την διαμόρφωση άποψης για την εικόνα της πόλης. Η ομορφιά φαίνεται, ακούγεται και αισθάνεται με όλες τις αισθήσεις συνεχώς. Όμως, η ομορφιά δεν είναι μόνο το
αποτέλεσμα, αλλά και ο δρόμος που ακολουθείς – η αποτίμηση της πραγματικότητας πρέπει να είναι κάτι το αυτονόητο – για να βελτιώσεις μια εικόνα, που μπορεί να επηρεάσει αισθητικές αντιλήψεις, συναισθηματική κατάσταση ενός ατόμου.
Όταν όμως ο αισθητικός ρόλος της Δημοτικής Αρχής περιορίζεται στο να τοποθετεί μερικά λουλουδάκια στο
στρόγγυλο μπροστά από την Λέσχη Αξιωματικών, τότε έχει διαστρεβλωμένη άποψη για την ομορφιά μιας πόλης και το αισθητικό γούστο. Για να κατανοήσουμε καλύτερα τη σημερινή
κατάσταση πρέπει να αφήσουμε τις συνταγές «καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς». Έτσι δεν πάει μπροστά το Σιδηρόκαστρο. Πρέπει να αρχίσει μία σοβαρή και σε βάθος συζήτηση, όχι για το πώς να πλασαριστεί μία εικόνα με “;καθρεφτάκια&”; φτιάχνοντας μια υπνωτιστική ατμόσφαιρα, με σκοπό να τσιμπήσουν οι αφελείς από εργαλεία επικοινωνιακής διαχείρισης της εικόνας της πόλης, αλλά στο ύψος των ουσιαστικών αισθητικών και χρηστικών αναγκών και απαιτήσεων, για την διαδικασία “παραγωγής” αισθητικών βιώσεων.
Η ομορφιά είναι μια διαδικασία που απαιτεί πάθος, υπομονή και προσοχή στη λεπτομέρεια. Λέω λοιπόν, Αισθητική δεν μπορεί να υπάρχει στο Σιδηρόκαστρο και να εξελίσσεται εποικοδομητικά, εάν δεν στηρίζεται στο υλικό που έχει συγκεντρωθεί από
όλους τους χώρους, τα δημόσια κτίρια, τα μνημεία της πόλης, που έχουν ερευνηθεί, μελετηθεί για την ανάπτυξη του αισθητικού προγράμματος που να αποτελεί για την Δημοτική Αρχή το καθοδηγητικό ορμητήριο για αισθητικές δράσεις. Η πρώτη κατεύθυνση των δραστηριοτήτων της Δημοτικής Αρχής πρέπει να είναι η αισθητηριακή και συναισθηματική επίδραση του φαινομένου της ομορφιάς στην αισθητική ευχαρίστηση, στις
χρηστικές και αισθητικές ανάγκες των πολιτών, και άρα στην διαμόρφωση της εικόνας για την ανάπτυξη της πόλης μας.
Όμως, η εικόνα μιας πόλης για να είναι αισθητικά ελκυστική, πρέπει πρώτα να ακούει προσεκτικά τον δημότη για να κατανοήσει τις επιθυμίες και τον τρόπο ζωής του. Συνεπώς,
το ερώτημα είναι : Δουλεύει η Δημοτική Αρχή στην αισθητική κατεύθυνση ; Ποιοι παράγοντες επηρεάζουν τις αισθητικές της προτιμήσεις και αυτές οι προτιμήσεις διαμορφώνονται από τον πολιτισμό και την κοινωνία ; Ενδιαφέρεται η Δημοτική Αρχή για
την προώθηση της Αισθητικής στους νέους του Σιδηροκάστρου, για να νιώσουν οι νέοι ότι υπάρχει ένα παράδειγμα, να ακουμπήσουν, να μάθουν ;
Ο Ντοστογιέφσκι έγραψε: «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας είπε: «Από τις
όμορφες εικόνες θα περάσουμε στις όμορφες σκέψεις, από τις όμορφες σκέψεις σε μια όμορφη ζωή και από μια όμορφη ζωή στην απόλυτη ομορφιά». Όλοι είναι βαθιά πεπεισμένοι ότι η ομορφιά, χωρίς αμφιβολία, είναι εκεί που τη νιώθεις. Η ομορφιά μας γοητεύει, μας χαροποιεί, μας δίνει χαρά και μας βοηθά ακόμη και να συγκεντρώσουμε τις εσωτερικές μας δυνάμεις που κατευθύνονται προς τη δημιουργία. Όποιος δεν έχει
κατανοήσει τι θεωρείται όμορφο (ή άσχημο) και γιατί, «πυροβολεί» τα πόδια του.
Στην κεντρική πλατεία του Σιδηροκάστρου υπάρχει το γλυπτό έργο του γλύπτη Ζλατάνη, μνημείο για τους πεσόντες ήρωες, Στο γλυπτό έργο η ζωτικότητά των ανθρώπινων μορφών – δεν βρίσκεται μονάχα στη μορφή αλλά και στη στάση, στην κίνηση, στο ντύσιμο, στη συγκρότηση – προσφέρεται στην πρώτη ματιά του θεατή και έτσι δεν αισθάνεται καμία ανάγκη να προσθέσει τίποτα, αλλά περιορίζεται να αισθάνεται και να παρατηρεί, επειδή ο γλύπτης δεν έκρυψε τίποτα από τη σκέψη του. Ωστόσο, δεν είναι μόνο η αναπαράσταση των ανθρώπινων μορφών που δίνουν αξία στο γλυπτό έργο, αλλά και ο χώρος γύρω από το
γλυπτό έργο για την προβολή του έργου, για να γίνει περισσότερο υποβλητικό, να διαπεράσει το θεατή με την αισθητική ενέργεια. Σημειώνω ότι τα προηγούμενα χρόνια το
μνημείο με το γλυπτό έργο δεν ήταν ένα απλό στολίδι, αλλά ανάγκη ζωτική, επιτακτική και ο καθένας έβρισκε την ικανοποίησή του, την υπερηφάνεια του και τη δόξα του και
φωτογραφιζόταν έχοντας για φόντο το γλυπτό έργο τέχνης. Σήμερα ο θεατής – αν ανακαλύψει το γλυπτό έργο το κυκλωμένο πλήρως από παρκαρισμένα αυτοκίνητα – στέκεται μπροστά στο έργο τέχνης και με βήματα που κάνει γύρω από το γλυπτό για να
νιώσει, να αισθανθεί την αληθινά ιδανική γλυπτική, βλέπει σπασμένα κολονάκια στο μνημείο, μάρμαρα που λείπουν κλπ.
Έτσι, ακόμη και η ιδέα να υπάρχει ένας χώρος γύρω από το γλυπτό με συγκεκριμένο και καθορισμένο στόχο ακυρώνεται. Ακρωτηριάζεται το μνημείο από τα αιχμηρά δόντια της αφασίας και της αδράνειας των υπευθύνων. Αλήθεια υπάρχει μέσα σ’ αυτήν εικόνα ό,τι χρειάζεται ο δημότης, ο επισκέπτης για να ικανοποιήσει την απαίτησή του για ομορφιά ή μας κάνει να γυρίζουμε αλλού το βλέμμα μας ; Είναι μια θλιβερή εικόνα για το μνημείο, που δείχνει ότι οι αρμόδιοι δεν σκαμπάζουν για πώς να
χειριστούν ένα έργο Τέχνης στην κεντρική πλατεία της πόλης. Έτσι, αντί να θέλουμε κάτι που να μας ανοίγει τις δυνατότητες για περισυλλογή και στοχασμό, η απαράδεκτη εικόνα
του μνημείου, θέτει με τον καλύτερο τρόπο μπροστά στα μάτια του θεατή το φαινόμενο της αδιαφορίας. Όταν κάτι το πραγματικά όμορφο στην πλατεία του Σιδηροκάστρου το
εξορίζουμε, αυτή η πόλη δεν έχει χώρο για την Τέχνη.
Το Σιδηρόκαστρο «πυροβολεί» τα πόδια του. Ήρθε να υπενθυμίσει ένα ευρύτερο πρόβλημα που σιγοβράζει εδώ και χρόνια, την υποβάθμιση των δημόσιων χώρων και μνημείων.
Επίσης, δεν συμβαίνει απαραίτητα ότι οι δημότες, που νιώθουν αυτοπεποίθηση και τείνουν να περιβάλλουν τον εαυτό τους με ομορφιά, ότι συμφωνούν με την εικόνα του παλιού
ορφανοτροφείου με τους μουτζουρωμένους τείχους από μπογιές – συνθήματα, την χορταριασμένη αυλή, εκεί ντε που στεγάζονται οι πολιτιστικοί σύλλογοι, (λίγα μέτρα από το Ηρώο της πόλης).
Απαράδεκτη η εικόνα και του Παιδικού Σταθμού στον συνοικισμό. Έχει εγκαταλειφθεί στη μοίρα του και οι Σιδηροκαστρινοί που έχουν τις ωραιότερες αναμνήσεις
από το πρώτο σχολείο τους και προσπαθούν να ανακαλέσουν μνήμες από το παρελθόν, οι Σιδηροκαστρινοί που θεωρούν ότι η ομορφιά είναι απαραίτητη για την ευτυχία και πολλαπλασιάζει τη ζωή με νόημα, δεν συμβιβάζονται με εικόνες χαμηλού επιπέδου.
Επίσης στο Παλλατίδειο Γυμνάσιο στην κάτω αυλή βλέπω συχνά παιδιά μαθητές να παίζουν ποδόσφαιρο σε ένα γηπεδάκι με άγρια χόρτα μέχρι το γόνατο. Στο 2ο Δημοτικό Σχολείο
άγριο χορτάρι μέχρι το γόνατο.
Το μνημείο στην πλατεία στο Ειρηνοδικείο, αποτελεί ένα
χρέος τιμής να το διατηρούμε καθαρό και συντηρημένο. Το πάρκο στην κεντρική πλατεία με πλάκες σπασμένες, με τρύπες, στραβές, σηκωμένες, εκεί που πηγαίνουν οι μητέρες τα
παιδιά τους για να κάνουν τα πρώτα βηματάκια τους. Oι αρμόδιοι δεν έχουν σκεφτεί το απλό πράγμα : οι βαριές κατασκευές που φορτώνονται και ξεφορτώνονται μέσα στο πάρκο για εκδηλώσεις, καταστρέφουν τις πλάκες, διότι δεν έχουν οι πλάκες το αναγκαίο πάχος για να αντέξουν.
Στην είσοδο του Σιδηροκάστρου από Σέρρες όπως ερχόμαστε, δεν υπάρχει μια πινακίδα με την ονομασία της πόλης για όσους μπαίνουν στην ευθεία για το Σιδηρόκαστρο ! Δεν υπάρχει πριν την είσοδο στην πόλη μία πινακίδα με το επιτρεπτό όριο ταχύτητας, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολυκατοικίες με παιδιά, αυτοκίνητα που μπαινοβγαίνουν στις πυλωτές ! Δεν υπάρχει μία πινακίδα που να προειδοποιεί τους οδηγούς που μπαίνουν στο Σιδηρόκαστρο για τους κινδύνους που δημιουργούνται από την στάθμευση των αυτοκινήτων στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής ! Δεν υπάρχει μία πινακίδα μέσα στο Σιδηρόκαστρο που να κατευθύνει τους οδηγούς σε χώρους πάρκινγ με αποτέλεσμα όλα τα οχήματα να στοιβάζονται στην κεντρική πλατεία ακυρώνοντας την αισθητική της πλατείας,
περιορίζοντας το οπτικό περιβάλλον των επισκεπτών για την αναγνώριση των μαγαζιών.
Επίσης, η απογοήτευση για την τωρινή κατάσταση σε πολλούς δρόμους του Σιδηροκάστρου έχει εμφανή αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή των δημοτών αλλά και για την εικόνα της
πόλης. Συγκεκριμένα, μεγάλες τρύπες ανοίχθηκαν σε πολλούς δρόμους της πόλης για την αποκατάσταση βλαβών αγωγών και μπαζώθηκαν για αρχή με αμμοχάλικο δίχως ασφαλτόστρωση ή τσιμέντο με αποτέλεσμα με τις βροχές δημιουργήθηκαν λάσπες και το αμμοχάλικο κατέληγε στα φρεάτια ομβρίων υδάτων. Η σκόνη με τον αέρα να λερώνει μπαλκόνια, μαγαζιά και πεζούς. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο αναρωτιέμαι, πώς γίνεται να
είναι τόσο απελπιστική η κατάσταση στην πόλη μας και η Δημοτική Αρχή να μην ανταποκρίνεται άμεσα στις απαιτήσεις του Ωραίου ;
Το να περιορίζεται ο ρόλος της Δημοτικής Αρχής μόνο στην καθαριότητα κάποιων κεντρικών δρόμων και την αποκομιδή
σκουπιδιών από τους κάδους, υποδεικνύει ότι δεν υπάρχει η ανησυχία, ο φόβος της αποτυχίας και της απογοήτευσης. Πώς να εξηγηθεί ότι παλιά ο χείμαρρος η μαϊμού που διασχίζει το Σιδηρόκαστρο, η τσιμεντένια επιφάνεια της κοίτης εκεί που κυλάει το νερό, θύμιζε ‘πίστα αεροδρομίου” γυάλιζε από καθαριότητα και σήμερα βλέπουμε μέσα σκουπίδια, θάμνους 2 μέτρων, απεριποίητα δέντρα δεξιά αριστερά στα παρτέρια, ο
μεταλλικός φράκτης κατά μήκος του χειμάρρου με σκουριασμένα κάγκελα, κράσπεδα άβαφα, χορταριασμένα ; Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλές άσχημες εικόνες σε πολλές γειτονιές της πόλης, αναδεικνύουν τις βαθιές αδυναμίες της Δημοτικής Αρχής.
Ρωτώ : Είναι αυτός ο τρόπος να μεγαλώνουν τα παιδιά στο Σιδηρόκαστρο βλέποντας αυτήν την πραγματικότητα ως τη μόνο δυνατή πραγματικότητα ;
Όμως, δεν θα πρέπει να περιοριστούμε απλώς στη διαπίστωση μιας κατάστασης, και να λέμε ότι το Σιδηρόκαστρο πεθαίνει αργά, αλλά να προσπαθήσουμε να συλλάβουμε τους βαθύτερους λόγους αυτής της κατάστασης, που δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία ότι τα άτομα που ασχολούνται με τα κοινά δεν έχουν το θάρρος και τη διαύγεια να αναλάβουν δράση, να αναζητούν πόρους, να διεκδικούν με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Επίσης, δεν
φοβάμαι να πω ότι η εικόνα της εγκατάλειψης και αδιαφορίας, οφείλεται και στο γεγονός ότι σε μια επαρχιακή πόλη όπως το Σιδηρόκαστρο τα πράγματα δυσκολεύουν να γίνουν
καλύτερα εξαιτίας της ασφυκτικής αίσθησης οικειότητας και γνωριμίας που κυριαρχεί (ο ένας καμώνεται ότι ξέρει τον άλλον) όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και αυτό αφαιρεί το
όπλο της κριτικής. Δημιουργεί ένα θερμοκήπιο αδιαφορίας απάθειας στο οποίο ανθούν οι δημόσιες σχέσεις, οι αμοιβαίες φιλοφρονήσεις, οι υπολογισμοί, συμφεροντολογικοί
ελιγμοί, οι πολυλογάδες και τα τσίπουρα, που δεν μπορούν να παράξουν αισθητικές απαιτήσεις που να εκφράζουν τις πραγματικές αισθητικές χρηστικές ανάγκες των κατοίκων,
τον πολιτισμό. Άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο είναι διατεθειμένος να πουλήσει τις αισθητικές του αξίες και να δικαιολογεί την ασχήμια και γι αυτό δεν εκφράζει την απαίτησή
του για ένα διαφορετικό Σιδηρόκαστρο. Και έτσι φτάσαμε σήμερα να αντιλαμβάνονται ορισμένοι το Ωραίο, επειδή τοποθετήθηκαν λουλουδάκια λίγο πριν το Πάσχα στο στρόγγυλο μπροστά από την Λέσχη Αξιωματικών.
Αυτή η εικόνα είναι το σύμβολο μιας βαθύτερης έλλειψης ουσιαστικών αισθητικών δραστηριοτήτων σε όλους τους δημόσιους χώρους. Είναι μία κατασκευή στην είσοδο της πόλης που διαστρεβλώνει την πραγματική εικόνα της πόλης αντί να την αποκαλύπτει. Και αν ο μέσος δημότης δεν έχει συναίσθηση
του γεγονότος αυτού, εάν δεν κοιτάζει κατάματα αυτή την πραγματικότητα, δεν αντιλαμβάνεται πως ολισθαίνει σε μια κατάσταση συνεχούς αναμονής και ήττας, δεν αντιλαμβάνεται πως και ο ίδιος γίνεται πλέον μέρος αυτής της δοσμένης κατάστασης που επιδιώκει να εξαιρεθούν από κάθε υπαιτιότητα όσοι ασχολούνται με τα κοινά και ο δημότης να αποδεχθεί παθητικά και με παραίτηση από κάθε αισθητική αξία και απαίτηση για αισθητικά βιώματα στην πόλη του.
Ένα πράγμα μοιάζει προφανές : η εισβολή απαράδεκτων εικόνων στην καθημερινότητα των δημοτών δείχνει ότι η νέα Δημοτική Αρχή χρειάζεται να παλεύει κάθε μέρα για μια καινούργια έκφραση της πόλης. Και το βαθύτερο συμπέρασμα είναι οι δημότες να μην γίνονται απλά διεκπεραιωτές του σήμερα, αλλά να βλέπουν με σαφήνεια την οδό που πρέπει να ακολουθήσουν για να αλλάξει η εικόνα της πόλης. Δεν έχουν ανάγκη όλοι οι
δημότες μόνο από τροφή για το σώμα τους, αλλά και για την ψυχή τους, η στέρησή της είναι ένας ακόμη τρόπος να υποβιβάζεται η ανθρώπινη φύση και να υποβαθμίζεται.
Η Δημοτική Αρχή φέρει ευθύνη στην ανάπτυξη αισθητικών αξιών που είναι αποδεκτές από όλους. Σήμερα τα παιδιά στο Σιδηρόκαστρο ενημερώνονται, διαμορφώνουν άποψη και
συνείδηση για το Ωραίο από εικόνες εγκατάλειψης και αδιαφορίας. Η γκρίζα και θλιβερή πραγματικότητα που συναντούν στην πόλη μας, δεν προσφέρει αισιοδοξία και θετικά
μηνύματα, δεν προκαλεί κανένα συναίσθημα για να δουλέψουν για το Ωραίο, για έμπνευση, δημιουργία. Στον άνθρωπο είναι απαραίτητο να ξέρει τι είναι Ωραίο, τι είναι Άσχημο στον κόσμο και να το αποτιμά. Το ωραίο και το καλό πρέπει να είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Το καλό αναπτύσσεται με την βοήθεια του Ωραίου. Δεν είναι τυχαίο που στην Αρχαία Ελλάδα η ηθική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας περιείχε
υποχρεωτικά και το αισθητικό στοιχείο. Η Αισθητική δεν είναι μόνο για τον καλλιτέχνη απαραίτητη αλλά και για την Δημοτική Αρχή, που με τις δραστηριότητές της οφείλει να
διαμορφώνει αισθητικές βιώσεις. Και για κάθε συνειδητό μέλος που έχει κάποιες απόψεις και γούστα, έχει κάποια γνώση για το Ωραίο που παίζει ουσιαστικό ρόλο στην κοινωνική
ζωή και οφείλει να υποβάλλει αιτήματα στην Δημοτική Αρχή για αισθητικές παρεμβάσεις.
Είναι αυτονόητο ότι η ομορφιά είναι μια αισθητική αξία που προορίζεται για όλους τους πολίτες. Έχει σημασία η στάση των κατοίκων απέναντι στην ομορφιά. Η ικανότητα να
νιώθουν σωστά, να αποτιμούν αισθητικά τις δραστηριότητες της Δημοτικής Αρχής. Λένε ότι «είναι όμορφο γιατί μπορείς ήδη να δεις ότι είναι όμορφο». Αξίζει να θυμηθούμε ότι όταν
επισκεπτόμαστε μια πόλη, το πρώτο πράγμα που θέλουμε να ικανοποιήσουμε είναι οι αισθητικές απαιτήσεις μας, αυτά τα πρώτα συναισθήματα δίνουν ένα αναμφισβήτητα
ακριβές σήμα. Ακριβές για τη στιγμιαία κατάσταση των συναισθημάτων. Άρα για την εικόνα του Σιδηροκάστρου μπορεί ν’ ; αποφανθεί και κάθε επισκέπτης που είναι ευαίσθητος στην
ομορφιά, κάθε κάτοικος που έχει το χάρισμα του καλαισθητικού συναισθήματος. Είναι δικαίωμά τους να έχουν δικές τους κρίσεις για το Ωραίο και το Άσχημο. Οι άσχημες εικόνες
σχηματίζουν αρνητική επιρροή, διαδραματίζουν ρόλο και επιρροή στον σχηματισμό άποψης για την πόλη που υποτιμά τους κατοίκους της.
Συνεπώς, αν από την Δημοτική Αρχή δεν υπάρχει το έργο της αξιολόγησης της ομορφιάς που δίνει (για τις προηγούμενες προσπάθειές της) την ευκαιρία να αλλάξει υπό την επιρροή
της αισθητικής αποτίμησης της πραγματικότητας, δεν μπορεί η Δημοτική Αρχή να αναπτύσσει μια στρατηγική συμπεριφοράς που να καθορίζει τον στόχο των ενεργειών της για την απόλαυση και την αίσθηση της ομορφιάς.
Στο Σιδηρόκαστρο πρέπει να υπάρχει ομορφιά. Πολλοί επιχειρηματίες έχουν δημιουργήσει ωραίες επιχειρήσεις εστίασης, αυτό δείχνει ότι υπάρχουν άνθρωποι στο Σιδηρόκαστρο με
ενδιαφέρον, με τις απαραίτητες δημιουργικές δεξιότητες, τα συναισθήματα και τη διαίσθηση που μπορούν να δημιουργήσουν ομορφιά που γίνεται αντιληπτή ως ομορφιά από όλους. Όμως, δεν μπορεί η ομορφιά να εκπροσωπείται στο Σιδηρόκαστρο μόνο από τις καφετέριες και τα καταναλωτικά αγαθά. Πρέπει να υπάρχει γύρω μας σε όλους τους δημόσιους χώρους, πάρκα, πλατείες, παιδικές χαρές, σχολεία, πεζοδρόμια, δρόμους και, οι
αισθήσεις να αναδεικνύουν την ομορφιά ως σημαντικό για τη ζωή, την επιβίωση και την ευημερία ενός ανθρώπου.
Είμαι 6 μήνες στο Σιδηρόκαστρο και δεν έχω δει ακόμη
λεωφορεία, αυτοκίνητα, επισκέπτες να επιστρέφουν από Λίμνη Κερκίνη, Οχυρά Ρούπελ, Ιαματικά Λουτρά και να κάνουν στάση στην πλατεία στο Σιδηρόκαστρο για καφέ ή φαγητό.
Δυστυχώς είμαστε πολύ χαμηλά. Δεν έχουμε καταφέρει να δείξουμε ότι υπάρχει και το Σιδηρόκαστρο, ότι είμαστε εδώ και να μπορέσει να βγει αυτό προς τα έξω. Έχουμε ακόμη
πολύ δρόμο να διανύσουμε για να σταματήσουν και οι Σιδηροκαστρινοί να δραπετεύουν σε άλλες πόλεις για αναψυχή, διασκέδαση και για διαμονή.
Οι αποδράσεις των Σιδηροκαστρινών είναι το συναίσθημα της ασφυξίας που εκφράζεται. Είναι το μήνυμα ότι οι κάτοικοι νιώθουν και βιώνουν την απόσταση ανάμεσα σε αυτό που δικαιούνται και αυτό το οποίο εισπράττουν από την πόλη. Είναι το κυριότερο μήνυμα για άμεση ανάγκη για αλλαγή.
Οι αρμόδιοι που ασχολούνται με τα κοινά “κάψανε” όχι μόνο τον στόχο να γίνει το Σιδηρόκαστρο τουριστικός προορισμός, αλλά και την ελπίδα οι Σιδηροκαστρινοί να έχουν στοιχειώδεις συνθήκες και χώρους για άθληση. Βλέπω κάθε μέρα άνδρες γυναίκες με μία μαγκούρα ή γλίτσα στα χέρια, να ξαμολιούνται στα βουνά και στα τσαΐρια για να αθληθούν,γιατί στο Σιδηρόκαστρο των 5000 κατοίκων, πρωτεύουσα επαρχίας, δεν υπάρχει στίβος !
Αυτό είναι κατάντια. Θυμάμαι τη δεκαετία του στο γήπεδο του Σιδηροκάστρου υπήρχαν καθημερινά τουλάχιστον 60 άτομα και πολλοί ήταν μεγάλης ηλικίας που αθλούνταν. Δεν ήταν αθλητές, αλλά δημότες που αθλούνταν για ιατρικούς λόγους και άρα είχαν εύκολη γρήγορη πρόσβαση σε αθλητικό χώρο και επιστροφή στο σπίτι τους. Πώς να πάψουμε επιτέλους να αναρωτιόμαστε που πραγματικά κατευθύνεται αυτή η πόλη ; Δεν συμμερίζεται αυτές τις ανησυχίες η Δημοτική Αρχή ;
Οι Σιδηροκαστρινοί έχουν την ανάγκη να κοιτάξουν το Σιδηρόκαστρο αλλιώς, το ερώτημα πια το θέτουν με ένταση οι αποδράσεις τους : Έχουμε την πόλη που μας αξίζει ; Έχουμε μία Δημοτική Αρχή που μας αξίζει ; Και γι αυτό καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αν πραγματικά αναγνωρίσουμε τον κομβικό ρόλο της Αισθητικής στη διαμόρφωση όλων των δημόσιων χώρων για την εικόνα του Σιδηροκάστρου, τότε κεντρική σημασία έχει το ποιες στοχευμένες αισθητικές δραστηριότητες και έργα πρέπει να υλοποιηθούν άμεσα από την Δημοτική Αρχή. Και άρα η αλήθεια είναι τόσο απλή όσο και τραγική : το να έχεις εξουσία είτε επειδή εκλέχθηκες ή επειδή διορίστηκες σε μια θέση, εάν δεν καταλαμβάνει η Αισθητική ρόλο κλειδί στο σύστημα των ιδεών σου, εάν δεν είναι πεδίο δράσης σου η Αισθητική, δεν μπορείς να συνεισφέρεις στην ουσιαστική προώθηση μιας πόλης ως τουριστικός προορισμός, για διαμονή και εξορμήσεις στη φύση, σε αξιοθέατα, μνημεία κλπ.
Από την άλλη, οι άσχημες εικόνες μιας πόλης σχηματίζουν αρνητική επιρροή, διαδραματίζουν ρόλο και επιρροή στον
σχηματισμό άποψης για την πόλη, που σημαίνει ότι η άποψη που σχηματίζει ο επισκέπτης για την πόλη υποτιμά και τους κατοίκους της, Επίσης, με δεδομένη την χαμηλή βαθμολογία των αισθητικών δυνατοτήτων της Δημοτικής Αρχής, είναι έντιμο να ομολογήσουμε ότι για την πλήρη ευαισθητοποίηση της Δημοτικής
Αρχής στις αισθητικές χρηστικές ανάγκες των δημοτών, η βάση είναι τα χρηματοδοτικά εργαλεία για να δείξει ποια είναι πραγματικά, να δουλέψει σωστά χωρίς την αγωνία αν θα
τα βγάλει πέρα. Σήμερα ο Δήμος Σιντικής δίχως τα χρηματοδοτικά εργαλεία, φανερά αδύναμος, δυσκολεύεται να παρουσιάσει αισθητικές δυνατότητες και έτσι το βλέμμα μας
γεμίζει με κομμένο πράσινο. Οι δημότες παραμένουν θεατές των ουρλιαχτών των χορτοκοπτικών του Δήμου, που σημαίνει για κάποιους ότι έστω το κομμένο πράσινο και η αποκομιδή σκουπιδιών (συνταγές του παρελθόντος) δίνουν πόντους, διαμορφώνουν συναισθήματα μετριάζοντας ένα συναίσθημα ήττας.
Βέβαια δεν υπάρχει Δημοτική Αρχή που να πέρασε και να μην άφησε το αισθητικό αποτύπωμά της. Εύχομαι το αισθητικό
αποτύπωμα της σημερινής Δημοτικής Αρχής να μην είναι μόνο το κομμένο πράσινο κατά τη διάρκεια της θητείας της.
Γι αυτό η Δημοτική Αρχή πρέπει να δράσει διαφορετικά, το Σιδηρόκαστρο δεν μπορεί να περιμένει. Και επειδή συγκεκριμένοι βουλευτές του Νομού Σερρών της κυβέρνησης, δεν αναγνωρίζουν το σαφές πρόβλημα και τον επείγοντα χαρακτήρα των άμεσων αισθητικών δράσεων που πρέπει να αναληφθούν, ευθύνονται διότι δεν απαιτούν, δεν κάνουν τίποτα απολύτως για να δοθούν χρηματοδοτικά εργαλεία για τις αισθητικές χρηστικές ανάγκες των κατοίκων του Δήμου Σιντικής,
Και αφού δεν νιώθουν οι βουλευτές ότι η ομορφιά διαμορφώνει συνειδήσεις για το ωραίο, δεν νιώθουν ότι η ομορφιά εκπαιδεύει τους νέους για αισθητικά βιώματα, άρα δεν χρειάζεται οι Σιδηροκαστρινοί να ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις και χαμόγελα με τους τοπικούς βουλευτές που επισκέπτονται το Σιδηρόκαστρο σε γιορτές και στην λαϊκή για την αύξηση της αποδοχής τους, την προβολή τους.