Το δικό τους … “συνωστισμό” (όπως οι Σμυρνιοί το 1922 στην προκυμαία της πόλης, σύμφωνα με την κ.Ρεπούση) είχαν το 1913 στο Σιδηρόκαστρο, ο μητροπολίτης Κωνσταντίνος και 100 κάτοικοι της πόλης, που δολοφονήθηκαν άγρια απο τα βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο.
Ανκαι πλέον οι ελληνοβουλγαρικές σχέσεις έχουν ομαλοποιηθεί πλήρως, με τηΒουλγαρία εταίρο και σύμμαχο στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, οιγείτονες αρνούνται πεισματικά, να αποδεχτούν πως τμήμα του ελληνικούπληθυσμού της πόλης, σφαγιάστηκε απο τμήμα του βουλγαρικού στρατού καιβεβαίως να προχωρήσουν στην αυτοκριτική τους για τα γεγονότα εκείνα,όπως είχε ζητήσει παλαιότερα ο μητροπολίτης Σιδηροκάστρου Μακάριος.
Γιατη βουλγαρική ιστοριογραφία, δεν υπήρξε οργανωμένη σφαγή του ελληνικούπληθυσμού, αλλά οι δολοφονίες ήταν αποτέλεσμα συγκρούσεων μεταξύ τουβουλγαρικού στρατού με το ένοπλο τμήμα που είχε δημιουργήσει ομητροπολίτης Κωνσταντίνος με Έλληνες κατοίκους του Σιδηροκάστρου.
Στη βουλγαρική έκδοση της δημοφιλούς wikipedia, για την ιστορία της πόλης και τα γεγονότα του 1913, αναφέρει συγκεκριμένα : “Κατάτη διάρκεια του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου, στις 25 Ιουνίου στοΣιδηρόκαστρο, οι Έλληνες υπό την ηγεσία του Έλληνα ΕπισκόπουΚωνσταντίνου, επιτέθηκαν κατά των Βουλγάρων, με αποτέλεσμα ναακολουθήσει συμπλοκή όπου σκοτώθηκαν 250 Βούλγαροι και 71 Έλληνες,ανάμεσά τους και ο Επίσκοπος Κωνσταντίνος, στις 27 Ιουνίου 1913”.
Ασφαλώςαπο τις ελληνικές και ξένες πηγές, πουθενά δεν προκύπτει πως η σφαγήστο Σιδηρόκαστρο ήταν αποτέλεσμα “αντάρτικου” που οργάνωσε ομητροπολίτης Κωνσταντίνος κατά των βουλγαρικών δυνάμεων κατοχής. Ησφαγή του μητροπολίτη και των 100 κατοίκων της πόλης, ανάμεσά τουςγυναίκες και μωρά, ήταν αντίποινα στην προέλαση του ελληνικού στρατούπρος τα στενά του Κλειδιού και τη βουλγαρική ενδοχώρα στη συνέχεια.
Μετηλεγραφημά του προς το ελληνικό επιτελείο, ο μέραρχος της έκτηςΜεραρχίας Δελαγραμμάτινας, αναφέρει για τα όσα πληροφορήθηκε καιαντίκρυσε στο Σιδηρόκαστρο, μετά την άτακτη φυγή του βουλγαρικούσταρτούσ στις 27/6/1913.
“Λαμβάνωτην τιμή να αναφέρω ότι μετά τις πληροφορίες που λάβαμε για σφαγές στοΔεμίρ Ισσάρ, εστάλη αξιωματικός του Επιτελείου που εξακρίβωσε ταπαρακάτω:
ΟΒούλγαρος λοχαγός της χωροφυλακής Μίκτα Μίλεγκώφ με την υπόδειξη τριώνβουλγαρόφωνων κατοίκων συνέλαβε το Μητροπολίτη Κωνσταντίνο, τον ιερέαΠαπασταύρο, τον προύχοντα Θωμά Παπαζαχαρίου και πλέον των εκατό άλλωνομογενών, του οποίους έκλεισε στον περίβολο της βουλγαρικής Σχολής.
Όλουςαυτούς τη νύχτα της 25ης προς 26 τρέχοντος μηνός (1913) Βούλγαροιστρατιώτες και χωροφύλακες τους σκότωσαν. Αγγάρεψαν, μάλιστα, Τούρκουςχωρικούς και τους έθαψαν στον περίβολο της Σχολής, έξω από τονανατολικό μαντρότοιχο αυτής.
Οαξιωματικός του επιτελείου μου διέταξε την εκταφή αυτών για ναβεβαιωθεί για το αποτρόπαιο γεγονός. Πράγματι, σε βάθος πλέον των δύομέτρων βρέθηκαν μαζεμένα τα πτώματα αυτών που έσφαξαν.
Εκτόςαπό τις σφαγές, αξιωματικοί αλλά και στρατιώτες του βουλγαρικού στρατούβίασαν πολλές παρθένους. Μία, μάλιστα, από αυτές, ονομαζόμενη ΑγαθήΘωμά, κόρη κηπουρού, αντιστάθηκε και την έσφαξαν. Τα καταστήματα τηςπόλης καταστράφηκαν και διαρπάχθηκαν καθώς και όλα τα σκεύη των σπιτιώντων ομογενών, πολλούς από αυτούς έσωσαν οι Τούρκοι που τους έκρυψαν στασπίτια τους.
Γενικά η πόλη παρουσιάζει οικτρό θέαμα καταστροφής και η πείνα απειλεί να την συμπληρώσει”.
Σήμερασυμπληρώνονται 96 χρόνια απο την μέρα εκείνη. Το απόγευμα της 27ηςΙουνίου 1913, μια ίλη ιππικού με διοικητή τον ανθυπολοχαγό Ιωαννίδη,μπήκε στο μαρτυρικό Σιδηρόκαστρο. Η γαλανόλευκη υψώθηκε στο βυζαντινόκάστρο και ο θρήνος της σφαγής των 100 κατοίκων της πόλης από τουςΒούλγαρους, καλύφθηκε από τα δάκρυα χαράς και τα επιφωνήματα αυτών πουέζησαν την τραγωδία.