Οι αλλαγές της ΠΕ Καβάλας και του Κώστα Αντωνιάδη που κέρδισαν τις εντυπώσεις, με την πολύτιμη βοήθεια του δήμου Καβάλας και του Συλλόγου Δυτικομακεδόνων-Ποια είναι η ομάδα «Γεώργιος Δουράτσος, διοικητής Ρούπελ»
Η φετινή παρέλαση στην Καβάλα για την 28η Οκτωβρίου (δείτε εδώ φωτογραφίες από την παρέλαση) είχε αρκετές αλλαγές -με πρωτοβουλία της Περιφερειακής Ενότητας– οι οποίες απέσπασαν θετικά σχόλια.Καταρχάς ξεκίνησε στην… ώρα της, ενώ οι γονείς χειροκρότησαν φέτος πρώτα τα παιδιά τους και κατόπιν τους πολιτιστικούς συλλόγους, οι οποίοι παρέλασαν μετά τα σχολεία.
Οι προσκεκλημένοι, όμως, της Περιφερειακής Ενότητας Καβάλας και του Αντιπεριφερειάρχη Κώστα Αντωνιάδη, της διοίκησης του δήμου Καβάλας και του Συλλόγου Δυτικομακεδόνων Νομού Καβάλας, ήταν αυτοί που κέρδισαν το θερμό χειροκρότημα του κόσμου και έδωσαν μια διαφορετική νότα στην παρέλαση.
Πρόκειται για την Ομάδα Αναβίωσης της Μάχης των Οχυρών Ρούπελ «Γεώργιος Δουράτσος, διοικητής Ρούπελ» η οποία ζωντανεύει μια σημαντική ιστορική στιγμή της νεώτερης Ιστορίας της Ελλάδας, ενώ ακόμα και η εξάρτηση-εξοπλισμός των μελών της αποτελεί ιστορικό τεκμήριο.
Από τις λίγες ομάδες στον κόσμο με όπλα-ιστορικά κειμήλια
Ο επικεφαλής της ομάδας ιστορικής αναβίωσης «Γεώργιος Δουράτσος, διοικητής Ρούπελ» Σπύρος Τσαρτσίδης -γιος του 90χρονου σήμερα ήρωα Μιχάλη Τσαρτσίδη- αναφέρθηκε σε δηλώσεις του στον ALPHA Radio 88,6 στη δράση της ομάδας και στα ιστορικά κειμήλια που κουβαλά, ενώ για τη συμμετοχή στην παρέλαση στην Καβάλα τόνισε ότι ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία.
Την παρέλαση άνοιξαν δύο αγήματα που δεν έχουμε συνηθίσει να τα βλέπουμε στις παρελάσεις της πόλης, αλλά και όλης της χώρας. Ήταν τα δύο αγήματα της ομάδας ιστορικής αναβίωσης «Γεώργιος Δουράτσος, διοικητής Ρούπελ», αποτελούμενα από άνδρες και γυναίκες που φέρουν τις αυθεντικές στολές και όπλα της μάχης του Ρούπελ. Αξίζει να αναφερθεί πως ο Γιώργος Δουράτσος ήταν ο διοικητής του οχυρού Ρούπελ που είπε την ιστορική φράση όταν ο αντίστοιχος Γερμανός Διοικητής του είπε να παραδώσει το Ρούπελ πως «τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται».
«Είμαστε δύο αγήματα, το πρώτο άγημα είναι το στρατιωτικό με 21 άτομα, με όπλα και στολές του ’41 και το κυριότερο είναι ότι αυτά τα όπλα που κρατάμε είναι από αυτά τα αυθεντικά που πολέμησαν στο Ρούπελ. Δεν υπάρχει άλλη ομάδα στην Ελλάδα, είμαστε οι μοναδικοί και από τις λίγες ομάδες στον κόσμο που κρατάνε αυθεντικά όπλα και μάλιστα από τη μάχη του Ρούπελ. Το δεύτερο άγημα είναι υγειονομικών και Ερυθρού Σταυρού και 3 Ιερολοχίτες, ενώ τη σημαιοφόρο την έκανε η κόρη μου Ελένη Τσαρτσίδου η οποία ήταν ντυμένη με τη στολή της Πόντιας ηρωίδας Σόνιας Στεφανίδου η οποία ήταν Ερυθροσταυρίτισσα και το ’42 που πήγε στο Κάιρο έγινε η πρώτη Ελληνίδα κομάντος αλεξιπτωτίστρια και έκανε πολλές επιχειρήσεις κρυφές στον ελλαδικό χώρο επί κατοχής», δήλωσε ο κ. Τσαρτσίδης.
«Στην Αρκαδία τους μεταφέραμε το κράνος ενός ήρωα τους λοχαγού ο οποίος σκοτώθηκε στο Ρούπελ»
Στη συνέχεια συμπλήρωσε πως «Στις παρελάσεις της 28ης πάντα τις αφιερώνουμε σε ένα μέρος στο οποίο μας έχει καλέσει, πέρσι ήμασταν στην Κατερίνη, στα Γιαννιτσά, παλαιότερα στη Δράμα, έχουμε πολλές προσκλήσεις. Μόλις πρόσφατα γύρισα από την Τρίπολη όπου πήγε μία μικρή ομάδα μας να παρουσιάσει το ιστορικό του Ρούπελ όπου εκεί στην Αρκαδία τους μεταφέραμε το κράνος ενός ήρωά τους λοχαγού ο οποίος σκοτώθηκε στο Ρούπελ, του οποίου τη σωρό τη σκέπασε ο πατέρας μου και κράτησε το κράνος με το διαμπερές θανατηφόρο πλήγμα από τη μία πλευρά στην άλλη και πήρε και χώμα από το σημείο στο οποίο έπεσε και σκοτώθηκε, ποτίζοντας με το αίμα του το χώμα. Συγκινήθηκαν πάρα πολύ οι άνθρωποι εκεί».
«Πολλοί που είναι απόγονοι πολεμιστών, κλαίνε όταν τα πιάνουν αυτά τα όπλα»
Ο ίδιος επεσήμανε πως «Εμείς δεν τους καλούμε μόνο να τα δουν τα όπλα, αλλά και να τα πιάσουν. Πολλοί που είναι απόγονοι πολεμιστών, κλαίνε όταν τα πιάνουν αυτά τα όπλα. Όπου πάμε είναι χαρακτηριστική η δύναμη των χειροκροτημάτων και των επευφημιών από τον κόσμο όταν περνάμε στην παρέλαση. Το Μουσείο «Μιχάλης Τσαρτσίδης» είναι συλλογή όπλων και άλλων υλικών που έχει κάνει ο πατέρας μου από τον πόλεμο. Ο πατέρας μου είναι εν ζωή και είναι 90 ετών σήμερα και μάζεψε όλο αυτό το υλικό με το οποίο τελικά το 1978 ιδρύσαμε το μουσείο. Το μουσείο υπάρχει, έχει Νομικό Πρόσωπο, το οποίο είναι στο Σιδηρόκαστρο και ένα τμήμα-παράρτημα έχουμε στο Ρούπελ επάνω, μέσα στη στοά. Κάθε φορά στην επέτειο του Ρούπελ παρουσιάζουμε με μία ομάδα εκεί τα όπλα πώς ήταν εκείνη την εποχή».
Πηγή : kavalapost.gr
