Όντως έπραξε σωστά που εξέφρασε τη γνώμη του ο Μητροπολίτης κ. Μακάριος για την παράσταση TOC TOC της θεατρικής ομάδας του Δήμου Σιντικής. Δεν μπορούμε να μην του αναγνωρίσουμε ότι, πράγματι, ως πολίτης είχε το αυτονόητο δικαίωμα και ως Ποιμενάρχης και την υποχρέωση. Έτσι μας δόθηκε άλλη μια ευκαιρία να γνωρίσουμε απόψεις του για την κοινωνικοπολιτική ζωή.
Ποια ήταν η γνώμη που εξέφρασε για το έργο; Χαρακτήρισε την παράσταση «σαβούρα», «βόθρο», «οχετό», «έγκλημα που αφήσαμε να γίνει στις αθώες ψυχές τόσων παιδιών και θεατών», «κακό θέατρο που εξυπηρετεί αλλότριους σκοπούς» εξαιτίας των ύβρεων που συστηματικά εξέφερε ένας από τους ρόλους. Δήλωσε πως υπήρχαν δυσαρεστημένοι θεατές που έφυγαν όπως ο δήμαρχος, πως πρέπει να μπαίνουν κάποια όρια και πως οι ηθοποιοί «δεν έδειξαν ευαισθησία» ώστε να αποφευχθούν οι ύβρεις. Έτσι αιτιολόγησε την απόφασή του να αποχωρήσει πρόωρα,, πρότεινε να δει το περιεχόμενο κάποιος εισαγγελέας και ολοκλήρωσε το κείμενό του με μια ακόμη πιο σκληρή επίθεση διαχωρίζοντας τους κουλτουριάρηδες και τους προοδευτικούς από τους οποίους «χορτάσαμε» από τον «άριστο λαό» μας, τον οποίο και κάλεσε να επιστρέψει «πίσω στις ρίζες μας, στην παράδοσή μας».
Στην πραγματικότητα από την παράσταση ελάχιστοι αποχώρησαν και η συντριπτική πλειοψηφία των θεατών/τριών παρέμεινε ως το τέλος. Άλλωστε το έργο είναι γνωστό: το «Toc toc”, είναι γραμμένο από τον Γάλλο Συγγραφέα Λοράν Μπαφί, παίζεται στη χώρα μας πάνω από μια δεκαετία και μπορεί κανείς να δει στο διαδικτυακό κανάλι Youtube πολλές μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις του, τις οποίες ανέβασαν θεατρικά εργαστήρια σε όλη τη χώρα, ακόμη και Σύλλογοι Εκπαιδευτικών. Είναι, δηλαδή, μια μάλλον πολύ δημοφιλής παράσταση.
Γιατί ένας από τους ηθοποιούς έβριζε; Γιατί έπασχε από συγκεκριμένο ψυχολογικό σύνδρομο που τον ανάγκαζε να το κάνει. Πάσχοντες από διαφορετικά σύνδρομα ήταν και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, που συναντιούνται ως ασθενείς που επισκέπτονται το γραφείο ενός ψυχιάτρου που απουσιάζει. Εκεί, αναμένοντας τον ερχομό του γιατρού που καθυστερεί, όλοι/ες τους εκδηλώνουν τη συμπτωματολογία τους με κωμικοτραγικό τρόπο και, τελικά, απροσδόκητα, χάρη στην ανεκτικότητα, την κατανόηση, την Αγάπη που επιδεικνύουν όλοι/ες, καταφέρνουν βοηθώντας ο ένας τον άλλο να βρουν τρόπους θεραπείας. Το σημείο αυτό προφανώς δεν το παρακολούθησε ο Μητροπολίτης γιατί αποχώρησε, αλλά καταπώς φαίνεται δεν φρόντισε και να το πληροφορηθεί, παραμένοντας κατάφορτος θυμού στην επιφανειακή εικόνα ενός ηθοποιού, που εξαιτίας του συνδρόμου του έβριζε.
Σε τι μας βοηθά αυτή η παράσταση; Καταρχάς να γνωρίσουμε τη συμπτωματολογία αυτών των συνδρόμων, να δείχνουμε ανοχή, να αναζητούμε τρόπους θεραπείας μόνοι μας ή διακρίνοντας τα συμπτώματα να συστήνουμε την επίσκεψη σε κάποιον ειδικό ψυχίατρο. Γιατί με αυτό το «διδασκαλείο» -όπως κατονομάζει ο ίδιος Μητροπολίτης το θέατρο -προετοιμαζόμαστε για μια σωστή αντιμετώπιση ενδεχόμενων περιστατικών που θα συναντήσουμε στην πραγματική ζωή μας, ενώ ταυτόχρονα ευαισθητοποιούμαστε και ενισχύουμε την ενσυναίσθησή μας και τις γνώσεις μας για τα ψυχολογικά σύνδρομα.
Ωστόσο, για να ωφεληθείς από όλα αυτά θα πρέπει να έχεις πραγματική ταπεινότητα. Θα πρέπει να καθίσεις με υπομονή να παρακολουθήσεις το έργο ως το τέλος, να δεις τους καλλιτέχνες από το ίδιο ύψος, να τους αποδεχτείς ως ανθρώπους άξιους να μεταφέρουν ουσιαστικά μηνύματα, να προσπαθήσεις να κατανοήσεις τις ιδέες ακόμη κι εκείνων των «προοδευτικών» και των «κουλτουριάρηδων». Γιατί παραμένοντας στο επιφανειακό επίπεδο του σοκ που προκαλεί η υβρεολογία, απαρνείσαι τελικά τις θεραπευτικές ικανότητες του θεάτρου: συναντώντας στην πραγματική ζωή έναν τέτοιο συνάνθρωπο μπορεί να νομίσεις ότι σε βρίζει γιατί θέλει να σε υποτιμήσει, ενώ στην πραγματικότητα νοσεί. Και τον αντιμετωπίζεις με λάθος τρόπο.
Γράφουμε αυτό το κείμενο όχι μόνο για να το διαβάσει ο ίδιος ο Μητροπολίτης και να κατανοήσει το σφάλμα του. Το γράφουμε για τα μέλη της κυβέρνησης και της Βουλής των Ελλήνων, ιδίως εκείνους που διαμεσολάβησαν με αυτόν τον έκνομο τρόπο να δοθεί η Λέσχη Αξιωματικών Σιδηροκάστρου στη Μητρόπολη και όχι στον Δήμο. Τέλος, θέλουμε το ίδιο κείμενο να διαβαστεί και από όλους τους συνδημότες και τις συνδημότισσές μας.
Γιατί η πρόχειρη, βιαστική και άστοχη κριτική του Μητροπολίτη στην παράσταση TOC TOC μας δίνει ένα εξαιρετικό επιχείρημα γιατί η απόφαση αυτή πρέπει να ανακληθεί και η Λέσχη να περιέλθει στον Δήμο.
Ένα έργο τόσο διδακτικό όπως το TOC TOC δεν θα παιζόταν ποτέ στο Πολιτιστικό Κέντρο του Σιδηροκάστρου, αν κάτοχός του είναι η Μητρόπολη. Γιατί ο Μητροπολίτης που θα έλεγχε το περιεχόμενο –όπως ζητά από τον Δήμαρχο- θα το είχε λογοκρίνει με τα δικά του κριτήρια. Και γιατί -όπως ο ίδιος παραδέχεται εμμέσως στην κριτική του- θέλει να σύρει διαχωριστικές γραμμές: να χωρίσει τον λαό σε άριστους και κουλτουριάρηδες, σε παραδοσιακούς και προοδευτικούς και θέλει με την ολοκληρωτική του νοοτροπία να λογοκρίνει τους δεύτερους, να τους εξαφανίσει από την κοινωνία ελέγχοντας πλήρως -ή τέλος πάντων όσο περισσότερο μπορεί- την πολιτιστική λειτουργία της πόλης, σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια και τις δικές του επιθυμίες.
Αν θα το καταφέρει τελικά, εξαρτάται από την Κυβέρνηση η οποία φέρει ακέραια την ευθύνη: τον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς, τους βουλευτές, τοπικούς και μη, που με την ψήφο του λαού κατέκτησαν τα αξιώματά τους, ορκίστηκαν υπακοή στο Σύνταγμα, στο δημοκρατικό πολίτευμα και οφείλουν να παραδώσουν το κτίριο της Λέσχης στη δημοκρατική διαχείριση του Δήμου. Όχι μιας μερίδας δημοτών, όπως διαφαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι επιθυμεί ο Μητροπολίτης, εκείνων που ο ίδιος εγκρίνει, αλλά όλων.