Από την πρόεδρο του Συλλόγου Σιδηροκαστρινών Θεσσαλονίκης κυρία Βασιλική Σπάση, στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του ( 23.10.16), που τλέστηκε στην Ι.Μ. Κηρύκου και Ιουλίττης.
Έφορος προσκόπων και προπονητής ποδοσφαίρου
Με πατριωτικούς Χαιρετισμούς…
Έτσι συνήθιζε να υπογράφει στην επικοινωνία του με όλους ο Άνθρωπος Σύμβολο και Πρωταγωνιστής στα δρώμενα της πρόσφατης ιστορίας του Σιδηροκάστρου που με τη δράση και την ανιδιοτελή προσφορά του (ιδιαίτερα στον Προσκοπισμό και το Ποδόσφαιρο), έκανε τα τελευταία 50 και πλέον χρόνια πασίγνωστο το Σιδηρόκαστρο και την ευρύτερη περιοχή.
Ο πολύ Αγαπητός «Γιαννάκος», όλων μας, ο Αρχηγός, ο Συμπατριώτης, ο δικός μας Άνθρωπος, ο δεύτερος πατέρας δεκάδων Σιδηροκαστρινών, ο « παππούς Γιαννάκος» όπως στην τελευταία του επικοινωνία μαζί μας υπέγραψε, έφυγε από τη ζωή στις 18 Σεπτεμβρίου Πλήρης Ημερών, Ανώδυνα , Ανεπαίσχυντα και Ειρηνικά. Γεμίζοντας όμως με αισθήματα ειλικρινούς θλίψης ανθρώπους κάθε ηλικίας !
Γιατί ο « Γιαννάκος» υπήρξε κατά Γενικήν Ομολογία, ένας άνθρωπος Σπάνιος ! Που η αποδημία του έκανε ακόμα πιο ευκρινή την εικόνα του , που ίσως η τριβή της καθημερινότητας δεν αφήνει μερικές φορές να είναι τόσο Διακριτή σε όλους.
Ναι ο Γιαννάκος ήταν μια ξεχωριστή Προσωπικότητα που τη χαρακτήριζε η Ψυχή με ο,τι αυτό συνεπάγεται. Λεβεντιά , αποφασιστικότητα, «καθαρή» Αγωνιστικότητα , υψηλό Φρόνημα , αγάπη και Ανιδιοτελής προσφορά στον Συνάνθρωπο, Αλήθεια και Παρρησία.
Ενας αληθινός Ευπατρίδης, σταθερά προσηλωμένος σε αξίες και ιδανικά με προεξάρχουσα την Πίστη εις τον Θεόκαι την Αγάπη προς την Πατρίδα.
Χωρίς να διαθέτει Πτυχία ή Διδακτορικές Περγαμηνές παρείχε έργο υψηλής Παιδείας στους νέους που οι γονείς του εμπιστεύονταν τη διάπλαση τους , στον προσκοπισμό και στον αθλητισμό, απομακρύνοντας τα από άλλες όχι σωστές δραστηριότητες. Και αυτό το πετύχαινε με το φυσικό χάρισμα της επικοινωνίας που διέθετε και έναν πάντοτε νεανικό ενθουσιασμό. Κυρίως όμως με το παράδειγμα της ίδιας του της ζωής και της συνέπειας του στις αρχές του μέχρι τέλους.
Με την εξίσου σπουδαία σύζυγο του Τασούλα Καμπέρη, την οποία υπεραγαπούσε και δυστυχώς έχασε πρόωρα, δεν ευτύχησαν να αποκτήσουν φυσικά παιδιά . Όμως ο Θεός τους αξίωσε και στάθηκαν στο πλευρό Παιδιών που από την πολύ τρυφερή τους ηλικία στερήθηκαν τον φυσικό τους πατέρα και βοήθησαν στην ανατροφή τους !
Και έγινε τελικά ο «Γιαννάκος» , ο Πατριάρχης μιας πολυμελούς οικογένειας με πολλά εγγόνια όλα αξία και προκομμένα που τα καμάρωνε δικαία με την ίδια αγάπη που καμάρωνε και όλα τα «παιδιά» του, του Προσκοπισμού και του Ποδοσφαίρου.
Ο Σύλλογος των Αποδήμων Σιδηροκαστρινών και Περιχώρων Θεσσαλονίκης « Το Ρούπελ» του οποίου ήταν Επίτιμο Μέλος , σήμερα γίνεται φτωχότερος καθώς έφυγε ενας Πρωτεργάτης και Αρωγός των Δράσεων και της Προόδου του.
Οι Παρακαταθήκες του όμως, οι Παραινέσεις και Σκέψεις του των οποίων υπήρξαμε Κοινωνοί, μας Δίνουν Ελπίδα ότι ο Γιαννάκος θα ζει Διαχρονικά στις καρδιές μας και στις σκέψεις μας σαν όλους εκείνους που ανάλωσαν τη ζωή τους με Συνέπεια στα Πιστεύω και τα Ιδανικά τους.
Του οφείλουμε όλοι Πολλά για όσα προς οποιονδήποτε και οπουδήποτε προσέφερε.
Και ενας ελάχιστος Φόρος τιμής και ίσως είναι και η Δικαίωση του, είναι η πρόταση που υπέβαλε ο Σύλλογος μας προς το Δήμο Σιντικής για τη μετονομασία του Γηπέδου Ποδοσφαίρου Σιδηροκάστρου σε « Κατσαντώνειο». Αίτημα που ελπίζουμε ότι θα τύχει θετικής ανταπόκρισης.
Το Σιδηρόκαστρο, τα παιδιά του όλα και ιδιαίτερα οι Απόδημοι Σιδηροκαστρινοί θα τον θυμόμαστε πάντα κρατώντας ως επιμύθιο τη σκέψη του που φανερώνει γραπτά και τη μεγάλη του Αγάπη για το Σιδηρόκαστρο. Με τα εξής :
Το Σιδηρόκαστρο δεν ανήκει μόνο σ΄ αυτούς που το κατοικούν αλλά και σ΄ αυτούς που το σκέπτονται και το ΑΓΑΠΟΥΝ.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Αιωνία η μνήμη του.