Από την βράβευση του Μιχάλη Τσαρτσίδη ιδρυτή του ομώνυμου Πολεμικού και Λαογραφικού Μουσείου του Σιδηροκάστρου. Τα όσα ανέφερα επίσης για τον Μιχάλη όταν ο Δήμαρχος μου έδωσε τον λόγο
“Η Παναγιά Γιώργο μου, γέννησε τον Χριστό για την σωτηρία του κόσμου και εμένα η μάνα μου με γέννησε να βοηθήσω στην ελευθερία της πατρίδας μου της Ελλάδας”. Λόγια γεμάτα πάθος για την Ελλάδα, ενώ την ώρα που αφηγείται, δάκρυα αναβλύζουν από τα μάτια του. Λόγια γεμάτα υπερηφάνεια, αλλά και πίκρα, για την εν γένει ζωή των παιδικών του χρόνων, που όπως ο ίδιος λέει δεν γνώρισε, αφού από ηλικίας 6 ετών, αντί παιχνιδιών έπαιζε με τα όπλα. Πριν δε την εφηβεία, συμμετείχε κιόλας σε αντιστασιακές κατά των Βουλγάρων ομάδες.
Το τέλος του Β’ Π. Πολέμου βρήκε αυτή την παράλληλη με τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα περιοχή, διάσπαρτη από όπλα όλων των ειδών, κράνη, ξιφολόγχες, εξαρτήσεις, σφαίρες, στολές, έγγραφα κλπ. Τα περισσότερα μαζεύτηκαν από το στρατό, ενώ άλλα πουλήθηκαν σαν σίδερα ή άλλα εξερράγησαν και σκότωσαν μεγάλους και παιδιά. Ένας όμως τα μάζευε σε σπηλιές, σε κρύπτες, ή όπου αλλού μπορούσε, με κίνδυνο της ζωής του, με χρήματα που έβαζε από την τσέπη του, με κατασπατάλιση του ιδιωτικού του χρόνου, επειδή ίσως διαισθανόταν πως, πάλι κάποια στιγμή θα χρειαστούν. Kαι δεν είχε άδικο. Το 1955 έως και το 1959 χρειάστηκε να σταλούν πολλά από τα όπλα του στην Κύπρο για να βοηθήσουν στον εκεί αγώνα της ΕΟΚΑ. Γι’ αυτή του την χειρονομία οι Κύπριοι ευγνώμονες τον τίμησαν πρόσφατα. Τίμησαν τον Μιχάλη Τσαρτσίδη τον άνθρωπο που το μόνο που σκεφτόταν και σκέφτεται πάντα είναι η Ελλάδα, η πατρίδα του.
Ο Μιχάλης Τσαρτσίδης γεννήθηκε στις 15/9/1931 στη Θερμοπηγή Σιντικής Σερρών. Οι γονείς του ήρθαν πρόσφυγες από τον Πόντο το 1922. Τον θυμάμαι πιτσιρικάς ευγενικό, πράο, χαμογελαστό, εκεί στην γειτονιά της γιαγιάς μου, επί της Βασιλέως Κωνσταντίνου, να καβαλάει μια Γερμανική Victoria, μηχανή μεγάλου κυβισμού και μπροστά να έχει την κόρη του την Έλσα όλος καμάρι. Είχε και ένα μαγαζάκι με ηλεκτρολογικά στον ίδιο δρόμο. Χαθήκαμε από το 1966. Τον συνάντησα μετά από μισό αιώνα εκεί, όπου είχε «φάει την ζωή του» για να συλλέξει όλα αυτά τα αντικείμενα του μουσείου του, στο «ΡΟΥΠΕΛ» στην ΑΝΑΒΙΩΣΗ όπου ήταν τρισευτυχισμένος επειδή αυθεντικές στολές και όπλα του 1940, που μάζευε στο παρελθόν χρησιμοποιούνταν πάλι. Με θυμήθηκε. Μου αφηγήθηκε πολλά τα οποία κατέγραφα, ενώ μαζί μ’ εμένα, τον παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι επισκέπτες και επισκέπτριες για την αναβίωση. Σε κάποια στιγμή με δάκρυα στα μάτια και απαντώντας σε ερώτηση κάποιας κυρίας, την προέτρεψε να ακουμπήσει το χέρι της στο κεφάλι, στο στήθος, στα πλευρά του όπου είχε εμφανή τραύματα από ξυλοδαρμούς και βλήματα. Δεν ήταν απλή η ζωή που έζησε βλέπετε. Τα όπλα και ότι είχε αφήσει πίσω του ο Β’ Π. Πόλεμος και δεν μάζεψε ο στρατός, ο Μιχάλης Τσαρτσίδης τα συγκέντρωσε όπως επίσης συγκέντρωσε τοπικές ενδυμασίες, κοσμήματα, οικιακά σκεύη, γεωργικά εργαλεία, εργαλεία συντεχνιών, διάφορες φωτογραφίες κλπ. και τα εκθέτει πλέον σε όλους τους επισκέπτες του Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου του που έχει 4500 εκθέματα και έχει αναγνωρισθεί από το κράτος.
Όπως στο βιογραφικό του αναφέρεται « Σκοποί του Μουσείου είναι η έρευνα της τοπικής ιστορίας και λαογραφίας, η ανάδειξη της ελληνικότητας της Μακεδονίας, η διάσωση των ιστορικών αντικειμένων και η προαγωγή της έρευνας σχετικά με την ιστορία της περιοχής. . Παράλληλα, σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς φορείς της περιοχής, διοργανώνει εκπαιδευτικά προγράμματα για μαθητές μέσα από τα οποία επιδιώκει να μεταδώσει το μήνυμα της αγάπης για τη ζωή , της ειρήνης και του ελληνικού πνεύματος της αυταπάρνησης καθώς και του καλώς εννοουμένου πατριωτισμού για την υπεράσπιση της πατρίδας
Η αλήθεια είναι πως ο χώρος στον οποίο εκτίθενται τα εκθέματα είναι πάρα πολύ μικρός για το σύνολό τους 4500. Ίσως η Λέσχη αξιωματικών θα ήταν ιδανική. Αυτό όμως δεν μειώνει καθόλου την αξία της προσφοράς του στην πατρίδα. Μιχάλη Τσαρτσίδη με τιμάς ιδιαίτερα όταν με αποκαλείς « φίλε Γιώργο» και επίσης με τιμά ακόμη περισσότερο ο γιος σου Σπύρος τον οποίο γαλούχησες με το ίδιο πνεύμα της αγάπης για την πατρίδα για την Ελλάδα, από την ώρα που αποφάσισε και με θεωρεί αδελφό. Έχεις δημιουργήσει ένα υπέροχο σε περιεχόμενο Ιστορικό και λαογραφικό μουσείο. Εκείνο όμως που εγώ έχω δει, είναι πως , κρύβεις ακόμη μέσα σου έναν ακόμη μεγαλύτερο και πραγματικό θησαυρό. Είσαι η κινητή ιστορία του θεάτρου της περιοχής κατά τον Β Παγκοσμίο πολέμο καθώς και του αδελφοκτόνου εμφυλίου. Είναι αυτό που κάποια στιγμή πρέπει να δώσεις το ΟΚ να καταγραφεί και να γίνει γνωστό σε όλους, γιατί είναι η πραγματική ιστορία της περιοχής, όπως εσύ την βίωσες και πρέπει να την γνωρίσουν όλοι και ιδιαίτερα τα παιδιά,
Ελπίζω και εύχομαι σύντομα να γραφεί και να κυκλοφορήσει το χρονικό της βιογραφίας σου το οποίο όπως είδα δεν νομίζω πως χωράει σ’ έναν τόμο.
Χαίρομαι ιδιαίτερα αφ ενός για την τιμή που μου έγινε να αναφερθώ δημόσια στον φίλο μου, παλιό γείτονα Μιχάλη Τσαρτσίδη και αφ’ εταίρου για την αναγνώριση από την πολιτεία της προσφοράς του σ’ αυτήν.
Μιχάλη σ’ ευχαριστώ ιδιαίτερα γι αυτό που δημιούργησες και κοσμεί την αγαπημένη γενέτειρά μου το Σιδηρόκαστρο και σου εύχομαι υγεία και ευτυχία.
